Καθώς προχωράτε στο μονοπάτι της ζωής σας, τα βήματα σας θα σας έφερναν μπροστά από την πόρτα του γραφείου ενός ψυχοθεραπευτή; Κι αν ναι με ποια αφορμή θα την χτυπούσατε;
Μοιάζει ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι να είναι διστακτικοί, φοβισμένοι ή και αρνητικοί με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία ακόμα και όταν δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο αυτή πραγματοποιείται. Συνήθως χρειάζεται να συμβεί κάτι στη ζωή μας που να ταράξει την όποια ροή είχε μέχρι να συμβεί αυτό το κάτι. Χρειάζεται οι εσωτερικές μας συγκρούσεις να φτάσουν σε ένα σημείο τέτοιο που τελικά να μην αντέχουμε το μέσα μας.
Και είναι και κάποιες πεποιθήσεις που διατηρούνται, όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Αυτή που λέει πως όποιος απευθύνεται σε Ειδικούς Ψυχικής Υγείας είναι τρελός, προβληματικός με κάποιο τρόπο ή εκείνη που λέει ότι πληρώνεις κάποιον ψυχοθεραπευτή απλά για να σε ακούει να του λες τον πόνο σου. Στα χρόνια που δουλεύω θεραπευτικά με ανθρώπους που βρήκαν το θάρρος να χτυπήσουν την πόρτα του γραφείου μου, σε περιόδους της ζωής τους που ο δρόμος τους έμοιαζε να βγάζει σε αδιέξοδο, δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι από αυτούς –και θα έλεγα οι περισσότεροι- έφερναν μαζί τους κι ένα κομμάτι του εαυτού τους που αισθανόταν ντροπή ή φόβο για το γεγονός ότι μπήκαν στην διαδικασία να ζητήσουν βοήθεια για να βοηθήσουν τον εαυτό τους.
Συζητώντας μαζί τους και καθώς η θεραπευτική τους εμπειρία εξελισσόταν από συνεδρία σε συνεδρία, αυτή τους η πλευρά δεν άργησε να καταλάβει πως μπροστά στο άγνωστο, ο φόβος είναι μεγάλος και πόσο μάλλον όταν αυτό υπάρχει σε πολλαπλά επίπεδα. Συνήθως δεν έχουμε την κατάλληλη ενημέρωση γύρω από την επιστήμη στης ψυχολογίας και την πρακτική της εφαρμογή μέσα στο θεραπευτικό δωμάτιο ενός επαγγελματία θεραπευτή, ούτε και φροντίζουμε να ενημερωθούμε για αυτό. Μοιάζει η επιστήμη που κέντρο της έχει τον άνθρωπο και τους τρόπους με τους οποίους αυτός υπάρχει, λειτουργεί και συμπεριφέρεται σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς αυτής εδώ της ζωής, να αποτελεί μια μακρινή ανεξερεύνητη περιοχή που μόνο οι τολμηροί πηγαίνουν να εξερευνήσουν.
Μοιάζει ό, τι αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό να το κάνουμε επιδέξια στην άκρη, να το παραμερίζουμε. Και όσο αυτό συμβαίνει, τόσο άγνωστο και ακατανόητο πεδίο φαντάζει ο εσωτερικός μας κόσμος. Ένα πεδίο με πολλά και αχαρτογράφητα σκοτεινά σημεία από τα οποία επίσης κρατάμε απόσταση. Μια απόσταση που τελικά μας κρατάει μακριά από εμάς τους ίδιους και σε κάποιες περιπτώσεις πολύ μακριά. Μακριά από όλα αυτά που θα μας επέτρεπαν να ζήσουμε μια ζωή μέσα από την οποία θα μπορούσαμε να αντλήσουμε αυθεντική ικανοποίηση. Μια ζωή πραγματικά δική μας και σύντονη με τις ανάγκες και τα συναισθήματα μας.
Και δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω και τον εαυτό μου μέσα σε όλα αυτά, μέχρι να χτυπήσω την πόρτα της δικής μου θεραπεύτριας. Της συνοδοιπόρου μου στο δύσκολο εγχείρημα του να συναντά κανείς, ίσως για πρώτη φορά, τον εαυτό του. Και είναι συχνά επίπονο και χρονοβόρο να ξεκινάς μια εσωτερική διαδρομή για να συναντήσεις πλευρές του εαυτού σου με τις οποίες είχες να βρεθείς για χρόνια. Κι όταν τελικά τις συναντήσεις είναι μάλλον κάπως άβολη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως εσωτερικά συνυπάρχεις με "αγνώστους" για τόσο πολύ καιρό. Συνάμα βέβαια είναι ανεκτίμητη και βαθιά συγκινητική. Χρειάζεται να κάνεις μαζί τους μια νέα αρχή, να τις καταλάβεις, να αναγνωρίσεις την ύπαρξη τους αλλά και τον λόγο αυτής. Ίσως χρειαστεί να τις συγχωρέσεις κιόλας και οπωσδήποτε να της αποδεχτείς.
Κι όλα αυτά – και πολλά άλλα ακόμα- δεν θα μπορούσαν να συμβούν χωρίς την βοήθεια ενός έμπειρου θεραπευτή που γνωρίζει πώς να βρίσκεται δίπλα μας σε ένα τέτοιο ταξίδι. Όχι μόνο επειδή έχει εκπαιδευτεί και γνωρίζει τις ψυχοθεραπευτικές τεχνικές για να το κάνει αυτό, αλλά επειδή έχει βιώσει και ο ίδιος το δικό του εσωτερικό ταξίδι και έτσι ξέρει σε ποια σημεία του δρόμου χρειάζεται να κάνεις στάση, σε ποια χρειάζεται να ρήξεις περισσότερο φως και πάνω από όλα ξέρει πως η εσωτερική εξερεύνηση εξαρτάται από τον άνθρωπο που έχει μπροστά του και την προθυμία του ίδιου να επενδύσει στον εαυτό του.
Εξαρτάται από το πόσο διατεθειμένος είναι κάποιος να αφεθεί στην εμπειρία, να εξερευνήσει, να έρθει σε βαθιά επαφή με ό, τι νιώθει και με ό, τι έζησε, με όλα όσα τον κάνουν να είναι ο εαυτός του σήμερα για να μπορέσει να κάνει τις αλλαγές που επιθυμεί.
Είναι μαγικό πως η εμπειρία που βιώνω μέχρι και σήμερα ως θεραπευόμενη αλλά και η εμπειρία του κάθε μοναδικού και διαφορετικού θεραπευόμενου μου και όσων έχουν μπει σε διαδικασία θεραπείας, συναντιέται στην ίδια κοινή παραδοχή πως «από τότε που γνώρισα τον εαυτό μου, άρχισα να ζω». Αυτή η συνειδητοποίηση προσωπικά με έκανε μετά το τέλος του πρώτου κύκλου της δικής μου θεραπείας, την ημέρα τον γενεθλίων μου να σβήσω το κεράκι με τον αριθμό ένα. Από τότε μέχρι και σήμερα γιορτάζω με αυτό τον τρόπο κάθε κύκλο ζωής που κλείνω ζώντας συνειδητά και βάζοντας στην τούρτα μου τον αντίστοιχο αριθμό.
___________________________
Συγγραφή:
Η Άννα Λιάσκα είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και έχει εξειδικευτεί στην Βιοθυμική Ψυχοθεραπεία. Είναι κάτοχος Διπλώματος Ανώτερης Πρακτικής στην Κλινική Ύπνωση – Βιοθυμική Ψυχοθεραπεία καθώς και του βρετανικού διπλώματος Advanced Qualification in Hypnotherapy Practice του GHSC. Είναι πιστοποιημένη από το Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής και μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Συμβουλευτικής. Εργάζεται θεραπευτικά με ενήλικες ως διαπροσωπικά κατευθυνόμενη Σύμβουλος και θεραπεύτρια, με ιδιαίτερη εμπειρία και εκπαίδευση στον τομέα της ανάπτυξης διαπροσωπικών-επικοινωνιακών δεξιοτήτων και της διεκδικητικότητας.