Το παρακάτω κείμενο δεν είναι γραμμένο από εμένα αλλά από την Ελίζα. Γνωριστήκαμε πριν από δέκα περίπου μήνες όταν ξεκίνησε η θεραπευτική μας συνεργασία και μέχρι σήμερα δουλεύουμε μαζί. Όσον αφορά τις άμαξες, ο Χόρχε Μπουκάι έχει κάνει "δώρο" στο αναγνωστικό του κοινό την αλληγορία της άμαξας στο βιβλίο του "Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης".
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να μαθαίνω από τους θεραπευόμενους μου, το πως βιώνουν την θεραπευτική τους διαδικασία ανα περιόδους και να συζητάω μαζί τους πάνω στην προσωπική τους εμπειρία με αρκετή λεπτομέρεια πολλές φορές. Πως αισθάνονται μέσα στη θεραπεία; Tι νόημα έχει για αυτούς και πως εκτιμούν τα 50’ την εβδομάδα που αφιερώνουν στον εαυτό τους; Τι αλλαγές φέρνει στη σκέψη τους, στον τρόπο που επεξεργάζονται και εκφράζουν τα συναισθήματα τους η διαδικασία; Πόσο ενεργά συμμετέχουν σε αυτή; Ακόμα πως επικοινωνούμε μεταξύ μας; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να επικοινωνούμε καλύτερα; Κινούμαστε προς την κατεύθυνση που κάνει τον άνθρωπο αυτό να αισθάνεται καλά;
Είναι πολλά τα κομμάτια που συνθέτουν την ποιότητα της σχέσης που πάμε να οικοδομήσουμε μαζί και νιώθω πως χρειάζεται να τα εξετάζουμε πολύ προσεκτικά καθώς προχωράμε.
Το κείμενο της Ελίζας το έλαβα στο μέιλ μου με τίτλο “Σκέψεις...Πολλές σκέψεις”. Σκέψεις που γεννήθηκαν από την ανασκόπιση στα σημαντικά, κατά την ίδια, σημεία της θεραπείας της. Εκφράζεται ανοιχτά με έναν δικό της τρόπο, κάτι που με έκανε να σκεφτώ πως το άνοιγμα της μπορεί να είναι πολύ βοηθητικό για κάποιον αναγνώστη που φοβάται να κάνει το δικό του. Έτσι, της πρότεινα να μοιραστεί τις "πολλές σκέψεις" της μαζί μας και με πολύ χαρά συμφώνησε.
“Καταλαβαίνεις ότι κάποιοι θεωρούν ταμπού την ψυχοθεραπεία όταν ακούνε πως πηγαίνεις συστηματικά (οχι μια-δυο φορές) και σε κοιτούν με έκπληξη και ίσως με λίγη λύπηση. Είμαι σίγουρη ότι σκέφτονται "πω-πώ για να πήγε ψυχολόγο φαντάσου". Δεν κρύβω ότι ανήκα στην κατηγορία αυτή.
Κάποιοι το θεωρούν πλήρως πεταμένα λεφτά, άσχετα αν έχουν κάνει ή όχι. Άλλοι που είτε έχουν κάνει οι ίδιοι ή το έχουν βιώσει απο κοντινό τους άνθρωπο το κατανοούν και αν θελουν θα πουν και ένα "ναι καλά κάνεις". Γιατι έχουν βιώσει έμμεσα ή άμεσα το "μετά" μιας αποτελεσματικής θεραπείας.
Εγώ απ τον πρώτο μήνα κιόλας στα πλαίσια της κουβέντας όχι απλά δεν το έκρυβα, αλλά το συζητούσα ως κατι απόλυτα φυσιολογικό, εως και απαραίτητο. Και είδα ότι υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι στις μέρες μας οι περισσότεροι θα έπρεπε, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός.
Από τη δική μου εμπειρία κατάλαβα ότι προκειμένου να νιώσεις ότι παίρνεις κάτι "καλό" από την όλη συναλλαγή σου με τον ψυχοθεραπευτή, πρέπει πάνω από όλα να ταιριάξεις. Όπως γίνεται με τους γιατρούς, με κάποιους δασκάλους κλπ. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια χημεία με όλους. Ρομπότ-ακόμα- δεν είμαστε. Όσο επαγγελματίας και να είναι κάποιος, σε κάποιον άλλον για χι-ψι λόγο μπορεί να μη ταιριάξει. Πόσο μάλλον στην περίπτωση της θεραπείας, όπου ο,τι έχεις μέσα σου θα κληθείς να το βγάλεις "στη φόρα".
Επιβάλλεται να έχεις απέναντι σου κάποιον που να σαι κάνει να νιώθεις εμπιστοσύνη, να εκπέμπει τα "vibes" που θες. Αυτά τα μικρά χαρακτηριστικά που δε μπορείς να αναλύσεις με λογική ακρίβεια το γιατί, αλλά ξέρεις ότι αυτά είναι που σου επιτρέπουν την καλή χημεία μεταξύ εσου και του θεραπευτή σου.
Για να κάνεις θεραπεία , δεν είναι ανάγκη να έχεις βαριά κατάθλιψη ή κάτι "βαρύ". Για την ακρίβεια, καλό είναι να μην φτάσεις στο έσχατο σημείο σου για να πεις "πρέπει να μιλήσω σε κάποιον". Κυρίως διότι, θα βοηθήσει στο να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά τα όσα σε προβληματίζουν, κάτι που μελλοντικά θα προστατέψει κατάλληλα τον εαυτό σου σε δύσκολες συνθήκες,τοξικούς ανθρώπους κλπ.
Μοιάζει σα να χτίζεις ψυχική άμυνα. Και την χτίζεις με τους δικούς σου ρυθμούς με τη βοήθεια του θεραπευτή σου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος υπάρχει γι αυτό ακριβώς. Για να σε καθοδηγήσει, οχι για να σου πει τι να κάνεις (κι αλλο misconception). Είναι εκεί να σε στηρίξει, για να στηρίξεις ΕΣΥ τον εαυτό σου.
Στην περίπτωση μου, έπιασα τόσο rock bottom για να πω το "πρέπει να μιλήσω σε κάποιον". Αποπροσανατολίστηκα τόσο πολύ με τα όσα μου συνέβησαν τότε. Έχασα πλήρως τον εαυτό μου και αμφέβαλλα εντελώς για την κρίση μου, σε βαθμό να αφήσω άλλους να "οδηγήσουν την άμαξα μου".
Σίγουρα, ήταν μια σοκαριστική περίοδος, αλλά ενδεχομένως να είχε αποφευχθεί αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα να μιλήσω "στον κάποιον". Θα μου ήταν προφανές ίσως από τότε, οτι όσο περνούσε ο καιρός, στις συνθήκες που ζούσα, τόσο αυξανόταν η έλλειψη αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης στον εαυτό μου. Και όσο αυξάνονται αυτά, τόσο ξεκινάς και κάνεις λάθος επιλογές. Και έπειτα, μισείς τον εαυτό σου. Γίνεσαι ο πιο τοξικός ανθρωπος σε σενα. Και μετά δε θέλει πολύ.
Ακόμα και τότε βέβαια, στο rock bottom σου, είναι πολύ θετικό να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Και έτσι, χωρίς δεύτερες σκέψεις τότε, με συνοπτικές διαδικασίες και προτροπή αυτού που (τότε) καθοδηγούσε τη δικη μου άμαξα (μαμά), κατάφερα να ξεκινήσω θεραπεία. Μια θεραπεία όπου σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα με έκανε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι και γιατί οδηγεί ο καθείς τη δικη του άμαξα.
Μέσα από όχι μόνο υπομονετική ακουστική ικανότητα, αλλα παρατηρήσεις, διάλογο, εξαιρετικά περίεργες ερωτήσεις (αυτές που σου ξεκλειδώνουν την φαντασία και σου αλλάζουν την οπτική γωνία των πραγμάτων), προτροπές σε διάφορες πηγές/βιβλία για καλλιέργεια του νου και κατ επέκταση θεραπείας της ψυχής και άλλα πολλά που αποτελούν μέρος της καλής χημείας που έχω μαζί της, η ψυχοθεραπεύτρια μου με βοήθησε να καταφέρω σε πολύ λιγότερο διάστημα και πολύ πιο εποικοδομητικά (απ οτι αν δεν είχα ξεκινήσει θεραπεία) να αναλάβω τη θέση του οδηγού.
Νιώθω ότι όχι απλά έχω επιστρέψει στον "παλιό καλό μου εαυτό" αλλά έχω πάει και αρκετά βήματα παρακάτω. Πολλές φορές επίσης, ο θεραπευτής λειτουργεί και σαν ψυχικό δίχτυ ασφαλείας, μοιράζεσαι πράγματα που δε θα πεις ενδεχομένως σε κανέναν, μοιράζεσαι τις πιο βαθιές σου σκέψεις ή πραξεις κ αυτό παίρνει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου.
Ακόμα πολλές φορές σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ήταν όντως ένα βάρος πάνω σου, αλλα το χες συνηθίσει τόσο που δεν σου φαινόταν, κι ας επηρέαζε τη ζωη σου συνολικά. Και αυτό και μόνο για μενα δείχνει τη σημασία της ψυχοθεραπείας.
(Τέλος, έμαθα να μιλάω για άμαξες)”
Σχετικά με τον συντάκτη:
Η Άννα Λιάσκα είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και έχει εξειδικευτεί στην Βιοθυμική Ψυχοθεραπεία. Είναι κάτοχος Διπλώματος Ανώτερης Πρακτικής στην Κλινική Ύπνωση – Βιοθυμική Ψυχοθεραπεία καθώς και του βρετανικού διπλώματος Advanced Qualification in Hypnotherapy Practice του GHSC. Είναι πιστοποιημένη από το Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής και μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Συμβουλευτικής. Εργάζεται θεραπευτικά με ενήλικες ως διαπροσωπικά κατευθυνόμενη Σύμβουλος και θεραπεύτρια, με ιδιαίτερη εμπειρία και εκπαίδευση στον τομέα της ανάπτυξης διαπροσωπικών-επικοινωνιακών δεξιοτήτων και της διεκδικητικότητας. Εργάζεται θεραπευτικά στο «Θεραπευτικό Μονοπάτι» (www.therapypath.gr).